Epilog, który jest tym wyczekiwanym dniem.

Z ogromnymi uśmiechami żegnaliśmy się z przeciwnikami dzisiejszego, przełomowego meczu, który okazał się dla nas tak wspaniałym prezentem. Radośnie uściskałem Kownasia, który z lekkością dorzucił do naszego konta dwie bramki. Pięć do dwóch...

- Brawo brachu - zaśmiał się Kędziora wskakując mi na plecy - Twój pierwszy trój pak - dodał roześmiany na co ja również zareagowałem śmiechem.

- Tak, tak - odparłem - Dziękuje misiaczku - cmoknąłem ustami w jego stronę - No ale sam sobie nie wypracowałem tych sytuacji - dodałem - Jakże wspaniały pan Tomuś Kędziora asystował mi wspaniałymi dośrodkowaniami aż dwa razy - rzekłem 

- Oj no już - wywrócił teatralnie oczami - Nie podlizuj mi się tak - dodał ze śmiechem.

- Te pacany! - zawołał Karolek w naszą stronę

- Tak szanowny panie Linetty? - zapytał obrońca.

Ten w odpowiedzi skinął tylko głową w stronę wyjścia na murawę. Moje oczy o mało co nie wyskoczyły ze swojego miejsca. Nie wiem jaki w tamtym momencie miałem czas, ale przysięgam, że gdyby ktoś mi go mierzył na milion procent byłbym szybszy od Bolta. Migiem ruszyłem w tamtą stronę. 

- Jak? Kiedy? - mówiłem przez płacz spoglądając na nią.

- Nie potrafiłam znieść tego, że musisz się mną opiekować - odparła a z jej oczu również płynęły łzy - Wiem, że wystawiłam wszystko na próbę, ale nie potrafiłam tak Darek - mówiła.

Czym prędzej chwyciłem ją mocno w ramiona. Znów trzymałem swój cały świat... Uniosłem jej podbródek ku górze, a gdy posłała mi uroczy uśmiech od razu wpiłem się z utęsknieniem w jej usta.

- Kocham cię, kocham cię, kocham cię, kocham cię - szeptałem pomiędzy pocałunkami, czym wywołałem u niej cichy chichot.

- Ja ciebie też, najbardziej na świecie - odpowiedziała uwieszając mi się na szyi. Z radością obróciłem ją dookoła własnej osi. Teraz już nigdy nie pozwolę jej odejść. Zrobiła to dla mnie, dla mnie poświęciła się rehabilitacji. Dla mnie stanęła na nogi.

A przecież nie musiała... kochałbym ją zawsze, bez względu na wszystko.

Ponad galaktykę.

Najmocniej jak tylko potrafię....

____________________________________________________________________

Nie wiem jak mam się wytłumaczyć :c 

Miałam przedłużyć do piętnastu rozdziałów, ale nie umiem.

Po raz kolejny was zawodzę :C

Przepraszam :'(

A zarazem dziękuje ♥ za to że byłyście ze mną mimo, że ten blog był tylko odskocznią. Spontaniczną historią...

Marta ♥ Dominika ♥

Kocham was bardzo <3333

Dziękuje jeszcze raz z całego serduszka <3
Tym, które komentowały i tym, które nie <3
To nie jest mój ostatni blog o Lechicie, więc jeszcze wezmę pod obroty mojego ukochanego Kendiego XDDD
Jestem teraz tutaj, mam nadzieję, że wpadniecie <3
http://zawsze-tam-gdzie-ty.blogspot.com/

Jeszcze raz dziękuje ♥, i przepraszam :C